KENDİM İÇİN

"...gardımı almadığım, silahlarımı kuşanmadığım bana
 silahınızı doğrultamazsınız."

Birçok şeyi yaşamışken, anlamını bilemediğim olaylar, cevaplarını bulamadığım sorular var hala. İltimaslarımı sunduğum şeyler kapanmayan yara gibi önüme çıkıyor. Hala bitmek tükenmeyen bir yarış ve bu yarışın çıkardığı savaş... Neden hala saldırırsınız ki? Neden gardını almak gibi amacı olmayan bir insana karşı savaş verirsiniz? En büyük korkusu kaybetmek olan ve bunun için savunmasını sunmayan bir insan... Çünkü tam tersi olursa kaybedeceğim. Elimde hiçbir şey kalmayacak. Kendimi kaybetmek, bir daha eskisi gibi olamam düşüncesi kafamda oluşan her kıvılcımda önüme çıkıyor. Tedirgin ve yorgun: anca bunları hissedebiliyorum. Sanki denizde yüzerkenki  o büyük dalga gelecek mi korkusu, tek fark etrafım soğuk ve bulanık. Yazın sıcaklığı ve bunaltısı yok üzerimde. Üşümek istemiyorum. Direncimi kaybetmek istemiyorum ama bunun için de direnmiyorum. Kaybetmek... Sonum olur. Zaman ise ne hatalarımı siler ne de hatalarınızı. Geçmiş ne temize çıkar ne de geleceğe yön verir. Kendim gibi yaşadım, kendim gibi ölürüm. Bunun için özel bir çabaya gerek yok. Neden hala saldırasınız ki bu kadar her durum basitken. Basit olmayan biz insanların içinden çıkan zor yaşam bir o kadar basitleştirebilir. Kolay ve mutlu edici olabilir, beyin sadece bilinçaltından çıkanlar, içgüdüler değildir. Bu yüzden gardımı almadığım, silahlarımı kuşanmadığım bana, silahınızı doğrultamazsınız.  Anlamak beni bu kadar basitken, kendinizi zorlaştıran sizi anladığım kadarıyla kendimi anlatabiliyorum. Biliyorum ki bunun sonu sonsuzluk. Süre gelen bir kısır döngü. İşte bu yüzdendir ki gerek duymuyorum savaşmaya. Önüme sunulan tezgahlarda ilgimi çeken bir şey yok bu yüzdendir ki elimi uzatmıyorum. Kendim için. Sadece kendim...
                                                                                   Büşra ÖNDAR