Büşra'nın Aynası

"Sayın yolcularımız, uçağımız bilinmeyen bir yerden geçmekte olup, hava koşulları ise hafif rüzgarlı ve açıktır. Varacağımız yerde hava sıcaklığı 23 derecedir." dedi pilot. Kendi kontrolünde olan bir uçak kumanda sistemine sahipti. Her şey yolunda gidiyordu. Yerin binlerce kilometre yukarısında küçük küme bulutlarının arasından geçiyor ve gün batımı yavaş yavaş yaklaşmasını seyrediyordu. Varacakları yerin ne durumda olduğunu ara ara kuleden bildiriyordu. Pilot, artık ferahlığa kavuşmuş, yardımcısıyla sohbete dalmıştı. Birkaç kilometre sonra birden hava karardı. Şaşkınlıkla mütevellit bunu alışkın olduğu bir durummuş gibi yadırgamadı pilot. Birden uyku bastırmaya başladı. Kendini hüzne boğmak istedi. Bulutlar artık kaybolmuştu, kapkaranlık bir gök vardı etrafında. Yardımcı pilot da sesini kesmiş, buzdan heykel gibi duruyordu yanında. Garipseyerek tekrar baktı sağına, yardımcısı sanki hiç ona bakılmamış gibi tepki vermedi. Bugün dolsun diye dua etti içinden, anlam veremed...

"...gardımı almadığım, silahlarımı kuşanmadığım bana  silahınızı doğrultamazsınız." Birçok şeyi yaşamışken, anlamını bilemediğim olaylar, cevaplarını bulamadığım sorular var hala. İltimaslarımı sunduğum şeyler kapanmayan yara gibi önüme çıkıyor. Hala bitmek tükenmeyen bir yarış ve bu yarışın çıkardığı savaş... Neden hala saldırırsınız ki? Neden gardını almak gibi amacı olmayan bir insana karşı savaş verirsiniz? En büyük korkusu kaybetmek olan ve bunun için savunmasını sunmayan bir insan... Çünkü tam tersi olursa kaybedeceğim. Elimde hiçbir şey kalmayacak. Kendimi kaybetmek, bir daha eskisi gibi olamam düşüncesi kafamda oluşan her kıvılcımda önüme çıkıyor. Tedirgin ve yorgun: anca bunları hissedebiliyorum. Sanki denizde yüzerkenki  o büyük dalga gelecek mi korkusu, tek fark etrafım soğuk ve bulanık. Yazın sıcaklığı ve bunaltısı yok üzerimde. Üşümek istemiyorum. Direncimi kaybetmek istemiyorum ama bunun için de direnmiyorum. Kaybetmek... Sonum olur. Zama...