"Burada şuanda deniz ve mehtap şarkısını dinlerken burnuma gelen aniden deniz kokusu ve hüzünlü gülümsememle seni ne kadar çok sevdiğimi fark ettim. farkında değildim hayatın akışına o kadar çok kaptırmışım ki farkında değilmişim sevgimin. İstememişim sanki çok sevmek. Ama bilmeden kalbimden gelerek her şeyi yapmışım bizim için. şehrimden vazgeçecek, deniz kokusundan, nazik insanlardan, mutlu yüzlerden, ailemden vazgeçecek kadar sevmişim. Binlerce kilometre ötede kendi başıma bilmediğim, alışmadığım insanlarla birlikte geçiyor günlerim ve inanır mısın hiç de şikayetçi değilim... sadece bazı zamanlar boğazımda düğüm oluyor, denizi koklamayı çok özledim, hanımeli kokusunu çok özledim. Kendime en yakınlarla olmayı özledim; alışmaya alışıyorum diyelim." demişim yarım kalan cümlelerimle günler önce...Şimdi ise hissettiğim tek şey uzaklık. O kadar uzak ki yabancıyım. Kendime dahil. Yalnız kuş gibiyim, belki de hep öyleydim. İçimdeki bir şeylerin varlığını ortaya çıkarmaya müsaade ...